Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Ε.Μοναχής, πνευματικό παιδί του π. Γερβασίου
Επίσης, τα μαθήματα κατηχητικής, της τελευταίας χρονιάς, τουλάχιστον, ήταν περί της φυλακής των 5 αισθήσεων. Είναι όντως θαυμαστό το ότι σε παιδιά 12 χρονών είχαμε αναφορές και ρητά σχετικά με κάθε αίσθησή μας και πώς αυτή μπορεί να προφυλαχτεί με την κατάλληλη γνώση και τον αντίστοιχο αγώνα, ώστε να διατηρηθεί η πνευματική και η σωματική αγνότητα. Και μπορούσε αυτά με λόγια απλά να περάσουν μέσα στη συνείδηση των μικρών μαθητών, χωρίς ούτε να τα τραυματίσουν ούτε να διεγείρουν τη φαντασία, αλλά με ιερότητα και δέος να δημιουργήσουν έναν σεβασμό , αλλά και συγχρόνως μια πνευματική διάθεση για έναν ουσιαστικό αγώνα. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε, αλλά όλα αυτά γίνονταν όλο και περισσότερο οδοδείκτες μέσα μας ή τουλάχιστον ήταν προκλήσεις για συνειδησιακό έλεγχο όταν π.χ. περνούσαμε έξω από έναν κινηματογράφο, ξέραμε για ποιο λόγο πρέπει να έχουμε βάλει χαλινάρι στα μάτια μας ή στα αφτιά μας όταν ένα ραδιόφωνο στη γειτονιά έπαιζε στη διαπασών τα τραγούδια της εποχής ή οι βλασφημίες ενός εξοργισμένου γείτονα ακούγονταν και πάλι.
Π.Παναγιώτης: Ο τρόπος ήταν ο φωτισμός του Παναγίου Πνεύματος που είχε ο Γέροντας και μετέδιδε σε κάθε παιδί σε κάθε ηλικία το δικό της αντιβιοτικό, το δικό της φάρμακο.
Και συγχρόνως δεν υποχωρούσε όταν πολλές φορές του έλεγαν είναι βαρύ για τα μικρά παιδιά μόνο η εκκλησιαστική ή βυζαντινή μουσική, η ψαλμωδία ή τα τραγούδια που θα μαθαίναμε. Ήταν ανυποχώρητος σε αυτά. Θυμάμαι μια φορά ένας μικρός στο νηπιαγωγείο ακόμα δεν ξεχώριζε τα λόγια του και το ποίημα του για τα Χριστούγεννα ήταν ένα μεγαλυνάριο των Χριστουγέννων. Δεν ξεχώριζε ακόμα τα λόγια του και όμως το έλεγε. Και θυμάμαι που έλεγε ο παπούλης (π.Γερβάσιος) ότι όπως οι αγράμματες γιαγιάδες τον καιρό της τουρκοκρατίας όταν πήγαιναν εκκλησία καταλάβαιναν τι εψάλλετο έστω και αν δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουνε στον εαυτό τους, η χάρις του Θεού δημιουργούσε μια πνευματική ισορροπία μέσα τους που και τους ενδυνάμωνε και τις εφώτιζε. Αν αυτό λοιπόν γινόταν στην τουρκοκρατία που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να διαβάσουν και ήταν αγράμματοι και μόνο εξ’ ακοής άκουγαν τα ψαλλώμενα, πόσο μάλλον τα σημερινά παιδιά που τουλάχιστον πηγαίνουν στο σχολείο και ξέρουν να διαβάζουν.
Το «Βασιλεύ ουράνιε» ήταν πάντα η προσευχή που ξεκινούσε το κατηχητικό μάθημα και η πρώτη υμνωδία, το «άφετε τα παιδία» το οποίο το είχε μελωποιήσει κάποιος γνωστός του ψάλτης και γιατρός συγχρόνως, ο οποίος έψελνε στον Άγιο Δημήτριο. Και όταν άρχισαν τα κατηχητικά να αποδίδουν είχε κάνει τη χάρη στον παπούλη να μελωποιήσει αυτό το κείμενο της Αγίας Γραφής και ήταν μπορώ να πω το θούρειο , το εμβατήριο μάλλον κάθε κατηχητικού μαθήματος.
